فرشته های زمینی

ای دریغ از پای بی پاپوشِ من.... دردِ بسیار و لب خاموشِ من

اگر می خندیم به اجبار است، و گرنه ما کجا و دنیای شما کجا ...

اگر می شد چه میشد..

در سالن بیمارستان نشسته ام. کسانی که قرار است عمل لیزر چشم انجام دهند و همراهان آنها همگی در سالن چشم به تلویزیونی دوخته اند که فیلم زنده عمل چشم بیماران داخل اتاق عمل را نشان می دهد. در چهره بیمارانی که در نوبت عمل نشسته اند به وضوح دو حس متفاوت را می توان دید. بیم و امید. امید به رهایی از تیره و تار دیدن و دنیا را روشن و واضح و شفاف به تماشا نشستن. و ترس از عمل(آنهم با آنچه در تلویزیون مقابلشان می دیدند... حقیقتا کمی جرات می خواست ) ، عوارض و ریسک آن. صد البته که اهمیت این عضو بر کسی پوشیده نیست.

تو به پاس زیبایی عشق، عشق بورز و جاودانه باش

مطلب آموزنده ای از طریق ایمیل به دستم رسید که درج آن را خالی از لطف ندیدم تا عزیزان از آن بهره ای برای قلوب مهربان خود ببرند. براستی صبوری و مهربانی در قبال ناسپاسی ها بس دشوار و از خصایص بزرگان است. امید که قلوب همه ما به یکدیگر نزدیکتر و از رافت و بخشش بیش از پیش بهره مند گردد...........